Altruizm i egoizm to dwie cechy, które na pierwszy rzut oka wydają się być przeciwieństwami i całkowicie odmienne. Altruizm przejawia się w chęci służenia innym bez względu na jakiekolwiek indywidualne nagrody. Samolubstwo natomiast to chęć zadowolenia indywidualnej osoby oddającej się własnym pragnieniom. Osoba egoistyczna otrzymuje swoje nagrody bez względu na innych. Samolubstwo jest naturalnym ludzkim pragnieniem, aby chronić jednostkę i działać w jej własnym interesie. W czasach potrzeby lub niepokojów społecznych egoista będzie dążył do ochrony własnych interesów i interesów własnej grupy rodzinnej. Związane z tym emocje są skupione wyłącznie na sobie. Osoba altruistyczna daje swój czas i talenty oraz dobra materialne bez szukania nagrody. Wydaje się, że tak jest, ale z dawaniem wiążą się głębokie korzyści emocjonalne. Jednak fakt, że osoba altruistyczna odczuwa ogromne zadowolenie emocjonalne z bezinteresownego dawania, rzuca inne światło na to działanie. Sprawia, że akt bycia altruistą staje się częściowo samolubnym aktem dawania w celu zaspokojenia osobistych uczuć czynienia dobra. Obok siebie te dwa słowa wydają się być przeciwstawne. Zagłębiając się nieco w psychologię ich znaczenia, odkrywamy element egoizmu w altruizmie, co czyni je bardziej podobnymi niż można by początkowo sądzić. Pytanie brzmi: czy są to prawdziwe przeciwieństwa, czy też altruistyczny czyn, poprzez jego dobroczynną naturę, umożliwia jakąś formę samolubnej, dobrej emocji, która jest częścią altruizmu?
Czym jest altruizm ?
Altruizm definiuje się jako troskę i dbałość o szczęście innych. Jest to moralna praktyka bezwarunkowego dawania. Altruizm związany jest z wieloma tradycjami religijnymi. Słowo altruizm pochodzi od łacińskiego słowa alteri oznaczającego innych ludzi lub kogoś innego. Jest to bezinteresowny akt dawania bez wynagrodzenia. Psychologowie twierdzą, że prawdziwy altruizm nie jest możliwym zachowaniem człowieka. Zawsze będzie zaangażowana osobista gratyfikacja i dlatego altruista otrzymuje egoistyczną emocjonalną nagrodę. Jego emocjonalne ego jest zaspokojone.
Akt altruizmu pozostawia dawcę z uczuciem euforii. To jest często znać jako „helper’s wysoki” robić życzliwym ludziom szczęśliwym. Jest krąg życzliwości i szczęścia odczuwany przez ten akt dawania. Mówi się, że życzliwi ludzie są szczęśliwi, a szczęśliwi ludzie są życzliwi.
Emocjonalne:
Oba te działania są naładowane uczuciami emocji. Samolubstwo wydaje się być wypełnione negatywnymi emocjami chciwości i samozachwytu. Altruizm wydaje się być postrzegany w świetle pozytywnych emocji, takich jak empatia i życzliwość. Jednakże, obie te osoby podzielają emocję strachu, choć w różny sposób. Ludzie egoistyczni obawiają się konieczności oddania wszystkiego, co posiadają, podczas gdy altruiści obawiają się możliwości nie bycia wystarczająco hojnym i niespełnienia swojego pragnienia pomagania innym.
Social:
Społecznie altruizm jest bardzo akceptowalny. Ludzie dający bezwarunkowo są postrzegani jako uprzejmi i hojni, a także kochający i dający. Jednak egoiści są postrzegani jako chciwi i nie dbający o innych. Jedyny czas, w którym egoizm jest akceptowany, to ten, w którym akt trzymania się własnego ja jest aktem samozachowawczym dla danej osoby i jej bliskiej rodziny.
Fizyczne:
Prawdziwy altruizm powinien być czymś, czemu nie towarzyszą głośne oklaski i fizyczna aklamacja. Altruizm może przyjść w formie fizycznej pomocy innym i jest to część aktu dawania. Samolubstwo staje się fizyczne, gdy osoba świadomie bierze coś należącego do innego i zatrzymuje to dla siebie.
Psychologiczne:
Zarówno egoizm, jak i altruizm napędzają nasze psychologiczne motywacje. Sposób, w jaki decydujemy się przejawiać te różne podejścia do życia, może być bezpośrednio związany z wychowaniem i okolicznościami. Dorastające dziecko przechodzi przez egoistyczne fazy wzrostu i rozwoju. Stabilne wychowanie i dawanie dobrych przykładów wydobywa różne strony tej naturalnej cechy osobowości, by stać się albo egoistą, albo altruistą.