Testy immunologiczne są jedną z głównych metod bioanalitycznych, które wykrywają obecność specyficznej cząsteczki, od małych cząsteczek do makrocząsteczek w próbce biologicznej poprzez zastosowanie przeciwciała lub antygenu. Jest to wysoce skuteczny test biochemiczny, który mierzy obecność lub stężenie analitów. Pozostaje ważnym narzędziem w diagnostyce i zarządzaniu chorobami zakaźnymi. Testy te wykorzystują przeciwciała jako odczynniki analityczne. Testy immunologiczne zostały po raz pierwszy wprowadzone przez Berson’a i Yalow’a w 1959 roku, a ich wzorcowa praca nad techniką radioimmunologiczną przyniosła im Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny w 1977 roku. Od tego czasu testy immunologiczne znacznie się rozwinęły. Okazały się jednym z przełomowych wkładów technologicznych do medycyny i badań life-science w XX wieku.
Co to jest test na obecność przeciwciał?
Badanie na obecność przeciwciał we krwi lub surowicy pozwala stwierdzić, czy dana osoba była narażona na infekcję. Nie określają one, czy dana osoba jest zakażona czy nie, ale mogą powiedzieć, że dana osoba miała w przeszłości zakażenie, co oznacza, że została zakażona wirusem w pewnym momencie w przeszłości. Test na obecność przeciwciał jest rodzajem mechanizmu wykrywającego przeciwciała w krwiobiegu. CDC zaleca jednak, aby wszystkie osoby z potwierdzonym pozytywnym wynikiem testu uznać za zakażone i zdolne do przeniesienia zakażenia na inne osoby. Podstawowym testem na obecność przeciwciał jest test immunologiczny ELISA (Enzyme-linked immunosorbent assay), który jest najczęściej stosowaną konfiguracją testów immunologicznych. Test ELISA służy do wykrywania i ilościowego oznaczania antygenów, przeciwciał i innych cząsteczek. Oprócz zastosowań w diagnostyce klinicznej, test ELISA był szeroko wykorzystywany do wielu celów badawczych. Test na obecność przeciwciał nie mówi jednak nic o prawdopodobieństwie zakażenia w przyszłości.
Co to jest test antygenowy?
Test antygenowy to szybki test diagnostyczny, który wykrywa obecność określonego antygenu wirusowego, co sugeruje, że dana osoba jest aktualnie zakażona patogenem. Metody wykrywania antygenów są wykorzystywane do szybkiej diagnostyki w klinikach, oddziałach ratunkowych lub w centralnym laboratorium. Testy antygenowe oferują tańszą i szybszą metodę diagnozowania chorób zakaźnych, takich jak diagnostyka COVID-19. W rzeczywistości, testy antygenowe są od dawna stosowane do wykrywania czynników zakaźnych, które są trudne, powolne lub niebezpieczne do hodowli. Podstawą testów wykrywania antygenu jest specyficzne wiązanie antygenu (białka lub glikoproteiny) z przeciwciałem. Testy antygenowe są stosunkowo bardziej ekonomiczne niż techniki molekularne, ale często mniej czułe niż inne metody. Ze względu na niską czułość, często dają wyniki fałszywie ujemne.
Różnica między testem na przeciwciała i antygeny
Funkcja
– Przeciwciała, określane również jako immunoglobuliny, są częścią systemu obronnego organizmu, który chroni ciało przed obcymi cząstkami, takimi jak mikroorganizmy i wirusy. Są to specjalne cząsteczki białka wytwarzane przez układ odpornościowy w odpowiedzi na obce cząsteczki zwane antygenami. Aby zwalczyć infekcję lub wirusa, układ odpornościowy zwyczajowo wytwarza przeciwciało, które przyczepia się do antygenu. Funkcją przeciwciał jest rozpoznanie złych czynników zwanych antygenami, a następnie uruchomienie dalszych reakcji chemicznych w organizmie w celu zwalczania antygenów. Antygeny to obce cząstki, które są w stanie wywołać odpowiedź immunologiczną.
Testowanie
– Testy przeciwciał wykrywają obecność przeciwciał we krwi lub surowicy, aby sprawdzić, czy dana osoba była narażona na infekcję. Poszukują one obecności odpowiedzi gospodarza na wirusa. Nie określają one, czy dana osoba jest zakażona czy nie, ale mogą powiedzieć, że została ona zakażona wirusem w przeszłości. Z kolei test antygenowy jest szybkim testem diagnostycznym, który wykrywa obecność określonego antygenu wirusowego, co sugeruje, że dana osoba jest obecnie zakażona patogenem.
Rzetelność
– Podstawowym testem przeciwciał jest test immunoenzymatyczny (ELISA), który zapewnia 95-procentową swoistość. Test ELISA jest używany do wykrywania i ilościowego oznaczania antygenów, przeciwciał i innych cząsteczek. Jednak problem z testów przeciwciał jest to, że nie stają się one pozytywne aż do około dwóch tygodni po rozpoczęciu objawów. Nie mówią też nic o prawdopodobieństwie zakażenia w przyszłości. Z kolei testy antygenowe wykrywają obecność białka lub glikoproteiny w wirusie, co sugeruje aktualną infekcję wirusową. Testy antygenowe stanowią tańszą i szybszą alternatywę w diagnozowaniu chorób zakaźnych, dostarczając szybko wyników badań.
Podsumowanie testu „przeciwciało vs. antygen
W skrócie, testy przeciwciał wykrywają obecność przeciwciał dla wirusa lub patogenu, a to nie określa, czy dana osoba ma wirusa, czy nie. Test przeciwciał sugeruje, że dana osoba miała w przeszłości infekcję. Jednak osoba z potwierdzonym pozytywnym wynikiem testu musi być uznana za zakażoną i zdolną do przeniesienia zakażenia na inne osoby. Negatywny wynik testu wskazuje, że dana osoba nie została zarażona wirusem lub została zarażona, ale jej organizm nie wytworzył jeszcze przeciwciał. Nie mówi on nic o prawdopodobieństwie zakażenia w przyszłości. Testy antygenowe są szybkimi testami diagnostycznymi, które wykrywają obecność określonego antygenu wirusowego, co wskazuje na aktualne zakażenie. Testy antygenowe mają jednak niską czułość i dlatego często dają wyniki fałszywie ujemne.