BPPV i choroba Meniere’a mają bardzo podobne objawy. Na przykład, BPPV charakteryzuje się zawrotami głowy, nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy, rytmicznymi ruchami oczu i utratą równowagi. Podobnie, objawy choroby Meniere’a obejmują zawroty głowy, uczucie wirowania, bóle głowy i utratę równowagi. Co więcej, oba te schorzenia dotykają zwykle tylko jednego ucha. Jednak BPPV jest zwykle wyzwalane przez określone ruchy głowy, podczas gdy ataki w chorobie Meniere’a mogą wystąpić bez ostrzeżenia. Więcej ich różnic omówiono poniżej.

Co to jest BPPV?

BPPV charakteryzuje się zawrotami głowy, nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy, rytmicznymi ruchami oczu i utratą równowagi. U większości pacjentów dotknięte jest tylko jedno ucho. Objawy te są zwykle wywoływane przez zmianę położenia głowy w stosunku do siły ciężkości. BPPV jest czasami nazywany „zawrotem głowy z górnej półki”, ponieważ zawroty głowy są często przyspieszane przez patrzenie w górę i inne związane z tym ruchy, takie jak wstawanie z łóżka i szybkie ruchy głową. Ogólnie rzecz biorąc, objawy mają charakter przerywany; mogą być odczuwane przez około kilka tygodni, potem ustają, a następnie powracają. Są one znane jako „samoograniczające się”, ponieważ objawy zwykle ustępują lub znikają w ciągu jednego do dwóch miesięcy.

Przyczyną jest rozluźnienie kryształów węglanu wapnia w uchu wewnętrznym. Może to być spowodowane degeneracją układu przedsionkowego ucha wewnętrznego u osób starszych, urazem głowy (szczególnie u osób poniżej 50 roku życia), zabiegami chirurgicznymi, w tym stomatologicznymi, migreną, wirusami atakującymi ucho, toksycznością gentamycyny (rzadko). Zabiegi obejmują manewr Epleya (sekwencyjny ruch głowy w cztery pozycje), manewr Semonta (energiczny manewr, który nie jest obecnie preferowany w USA), manewr Fostera (przesuwanie głowy do przodu zamiast do tyłu, jak w manewrach Semonta i Epleya), operację oraz manewry domowe, takie jak ćwiczenia Brandta-Daroffa, domowy manewr Epleya i domowy manewr Semonta (Hain, 2019).

Czym jest choroba Meniere’a?

Choroba Meniere’a charakteryzuje się zawrotami głowy, uczuciem wirowania, bólami głowy, utratą równowagi, problemami ze słuchem i dzwoniącym dźwiękiem. Choroba ta dotyczy ucha wewnętrznego i często dotyka tylko jednego ucha. Znane jest również jako pierwotne idiopatyczne wodogłowie endolimfatyczne (nieprawidłowy płyn w uchu wewnętrznym). W 1861 roku Prosper Ménière, francuski lekarz, zaproponował, aby wyżej wymienione objawy pochodziły z ucha wewnętrznego, a nie z mózgu, co było popularne w tym czasie. Dokładna przyczyna nie jest znana, jednak uważa się, że wiąże się ona z podwyższonym ciśnieniem w uchu wewnętrznym. Potencjalne czynniki wyzwalające to: uraz głowy, infekcje ucha, alergie, stres, palenie papierosów, alkohol, stres i niektóre leki.

Choroba ta może być zdiagnozowana poprzez badanie słuchu i testy równowagi, takie jak elektronystagmografia (ENG), test krzesła obrotowego i testy przedsionkowego wywołanego potencjału miogennego (VEMP). Tomografia komputerowa czaszki lub rezonans magnetyczny głowy mogą być również zlecone w celu wykluczenia problemów z mózgiem. Leczenie obejmuje leki (np. leki na chorobę lokomocyjną, leki przeciwwymiotne, i/lub leki moczopędne), terapię fizyczną (np. ćwiczenia rehabilitacji przedsionkowej), aparaty słuchowe oraz operacje (np. zabieg na worku endolimfatycznym). Ponadto zachęca się pacjentów do zmian w stylu życia, takich jak regularne spożywanie posiłków, rzucenie palenia, ograniczenie lub wykluczenie ze swojej diety soli, glutaminianu sodu, kofeiny i alkoholu oraz skuteczne zarządzanie stresem (Martel, 2018).

Różnica między BPPV a chorobą Meniere’a

Objawy i symptomy

BPPV charakteryzuje się zawrotami głowy, nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy, rytmicznymi ruchami oczu i utratą równowagi. Dla porównania, choroba Meniere’a charakteryzuje się zawrotami głowy, uczuciem wirowania, wymiotami, bólami głowy, utratą równowagi, problemami ze słuchem, uczuciem pełności w dotkniętym uchu i dzwonieniem. Charakteryzuje się również klasycznym trio objawów: zmiennym jednostronnym ubytkiem słuchu, szumem w uszach i zawrotami głowy (Victory, 2020).

Czas trwania i wzór objawów

Generalnie, objawy BPPV pojawiają się w nagłych, krótkich okresach (napadowych). Mają one charakter przerywany; mogą być odczuwane przez około kilka tygodni, potem ustają, a następnie powracają. Są one znane jako „samoograniczające się”, ponieważ objawy zwykle ustępują lub znikają w ciągu jednego do dwóch miesięcy. Z drugiej strony, ataki w chorobie Meniere’a mogą trwać od 20 minut do czterech godzin. Osoby z tym schorzeniem zwykle doświadczają epizodów w skupiskach z długimi okresami remisji (Victory, 2020).

Przyczyny i potencjalne czynniki wyzwalające

Jeśli chodzi o BPPV, jest to spowodowane poluzowaniem kryształów węglanu wapnia w uchu wewnętrznym. Może to być spowodowane degeneracją układu przedsionkowego ucha wewnętrznego (wśród osób starszych), urazem głowy (zwłaszcza wśród osób poniżej 50 roku życia), zabiegami chirurgicznymi, w tym dentystycznymi, migreną, wirusami atakującymi ucho i toksycznością gentamycyny (rzadko). Wywołuje go również wstawanie z łóżka, szybkie ruchy głową i związane z tym ruchy. W przypadku choroby Meniere’a dokładna przyczyna nie jest znana; uważa się jednak, że wiąże się ona z podwyższonym ciśnieniem w uchu wewnętrznym. Do potencjalnych czynników wyzwalających chorobę należą: uraz głowy, infekcje ucha, alergie, stres, palenie papierosów, alkohol i niektóre leki. Jednakże, ataki mogą wystąpić bez ostrzeżenia.

Inny termin

BPPV jest czasami nazywany „zawrotem głowy z górnej półki”, ponieważ zawroty głowy są często wytrącane przez patrzenie w górę i inne powiązane ruchy, takie jak wstawanie z łóżka i szybkie ruchy głową. Jeśli chodzi o chorobę Meniere’a, jest ona również znana jako pierwotne idiopatyczne wodogłowie endolimfatyczne, co w zasadzie oznacza posiadanie nieprawidłowego płynu w uchu wewnętrznym.

Zabiegi

Większość pacjentów z BPPV poprawia się po zastosowaniu zabiegów fizycznych, takich jak manewry Epleya i Semonta. Natomiast osoby cierpiące na chorobę Meniere’a są zazwyczaj leczone za pomocą leków (np. leki na chorobę lokomocyjną, leki przeciwwymiotne, i/lub leki moczopędne), zmiany stylu życia (np. regularne spożywanie posiłków, rzucenie palenia, ograniczenie lub wykluczenie z diety soli, glutaminianu sodu i kofeiny) oraz, w razie potrzeby, aparatów słuchowych.

BPPV a choroba Meniere’a

Podsumowanie

• W przeciwieństwie do BPPV, choroba Meniere’a ma klasyczne trio objawów: zmienny jednostronny niedosłuch, szumy uszne i zawroty głowy.
• BPPV jest spowodowane poluzowaniem kryształów węglanu wapnia w uchu wewnętrznym, natomiast dokładna przyczyna choroby Meniere’a nie jest jeszcze znana.
• BPPV jest czasami nazywany „zawrotem głowy z górnej półki”, podczas gdy choroba Meniere’a jest również znana jako pierwotne idiopatyczne wodogłowie endolimfatyczne.